آزاد باش و آزاد اندیش...

آهستهِ آهسته، گوش هایم را به شنیدن و چشم هایم را به دیدن عادت دادم. نجواهایی از دور و نزدیک شنیده و تصاویری البته تار دیده می شود. هر چه اندیشیدم، خود را به سان قبل نیافتم. کم کم که به محیط تازه خو گرفتم، دانستم اینجا دنیای تازه ای است؛ من پای به دنیایی دیگر نهاده بودم. هان! دیگر از خواب برخواسته بودم و چقدر متاسف بودم برای آنان که بی خبر از کائنات، خفته بودند و دنیایی خیالی را برای خویش می بافتند.

می دانستم که در اطرافم، در گوشه و کنار این عالم، حوادثی در شرف وقوع است. اندکی درنگ کردم و به ناگاه فریاد برآوردم که ...

فریاد برآوردم که آیا آزاده ای هست؟

پژواک صدایم تا دوردستها جنبنده و خزنده را به تکاپو واداشت...

نوشته شده در تاريخ دوشنبه دوم مرداد ۱۳۹۶ توسط محمدرضا لالوی