تجلی حقیقت؛ نجات بشریت

بیاندیشیم تا به یقین برسیم «إن هذا القرآن یهدی للتی هی أقوم»؛ یقین به راهی استوار که ما را به قله‌های رفیع کمال انسانی برساند و بی‌شک رسیدن به چنین کمالی جز به طریق قرآن محقق نخواهد شد. در جامعه کنونی ما قرآن جایگاه خود را نیافته است و به طریق متفاوت مهجور مانده است. محققین تألیفات، کتب و رسالات بسیاری در این زمینه داشته‌اند، ولی وقتی به روابط حاکم بر جامعه می‌نگریم بدون اغراق اثری از وجود چنین میراث گرانبهایی نمی‌بینیم. از شما می‌پرسم اعمال ما چه اندازه برخواسته از قرآن است؟ مگر قرآن درباره اخلاق، احسان، خیرخواهی و ... سکوت نموده که به جای آن شاهد دروغ، ریا، منفعت‌پرستی و ... هستیم؟ آیا رذایل اخلاقی فضای کلی جامعه را در بر نگرفته است؟ به راستی راه درمان این رذایل چیست؟

آری تنها راه «رجوع به قرآن» است، البته نه در سخن بلکه در عمل، مشی فردی و رفتار اجتماعی؛ از پیامبر نیز وارد شده است که «هر گاه مشکلات بر شما فرود آمد، به قرآن پناه ببرید». قرآن باید در تمامی اعمال ما حضور داشته و هر یک از این اعمال تجلی‌بخش آیاتی از قرآن باشد. بارها در قرآن می‌خوانیم راه رستگاری ایمان و عمل صالح می‌باشد. ایمان به انسان باور می‌بخشد، باور به راهی که می‌پیماید، باور به وجود ناظر؛ در این میان عمل صالح هم بازتاب بیرونی ایمان می‌باشد. لازمه رستگاری آن است که ما اولا بخواهیم بدان برسیم و ثانیا هم به راه و هدف و مسلکمان باور داشته باشیم و هم به دستی فوق سایر دست‌ها؛ به عبارت دیگر ابتدا باید درون آدمی به باور برسد و آنگاه است که آثار این باور در عمل و رفتار انسان ظهور می‌یابد. انسان با رسیدن به نور معرفت و عشق خداوند می‌تواند خدایی شود و خدایی کند. در چنین جامعه‌ای که در آن همه تجلی‌گر خدا هستند، اثری از دورویی، دروغ و ظلم مشاهده نخواهد شد. برای متجلی خداوند شدن باید خودمان را با قرآن تطبیق دهیم، چون قرآن کتاب هدایتگر است و در تمامی مسایل کمک‌ کننده و راهنمایی دهنده است.

 در این میان آنچه اهمیت دارد آن است که رجوع به قرآن نیاز به ابزارهایی دارد. چنین نیست که هر کس و با هر سطحی بتواند مستقیما به قرآن مراجعه نماید. علاوه بر این بعضا می‌بینیم که تفاسیر و قرائت‌های متفاوتی از این کتاب الهی ارئه می‌شود و آنگاه است که نیاز به مفسری برتر احساس می‌شود و آن زمان نیاز به ائمه ملموس‌تر خواهد شد. چرا که این دو لازم و ملزوم یکدیگرند و برای شناخت هر یک به دیگری نیازمندیم و با شناخت این دو می‌توان امید به رسیدن به کمال خویش داشت. در جامعه ما عمده مسائل و نارسایی‌ها به دلیل حجت نبودن قرآن‌کریم و ائمه اطهار(ع) می‌باشد. باید به یاد داشته باشیم که در مواجهه با مسائل روزانه و روزمره به قرآن پناه ببریم و آنان را با رجوع به قرآن حل نماییم. در پایان بیان می‌داریم، بیاییم در سایه قرآن آرامش گرفته و در آن به دنبال کمال خود باشیم و خدا را با آن بشناسیم که بهترین منبع شناخت است؛ امید است که معرفت به خداوند، رفع نقایص ما را به دنبال داشته باشد.

نوشته شده در تاريخ شنبه سی و یکم تیر ۱۳۹۶ توسط محمدرضا لالوی